Hey meiden,
Ik zit zo in de knoop dat ik t hier even kwijt wil en misschien wat advies kan krijgen.
Ik heb nu 1.5 jaar een relatie met mijn vriend en wonen sinds 2 maanden samen. Voorheen was mijn hoogtepunt van de dag om hem te zien, want we zagen elkaar elke dag. We waren zo overtuigd dat dit de juiste zet was, maar ben ik daar nu echt kapot van. De communicatie is anders, de ‘aantrekking’ is van mijn kant echt weg. Ik ben helemaal niet graag thuis, werk ook heel erg veel (60/70 uur per week) en dat doe ik het allerliefste. In het weekend verveel ik me dood en heb ik ook geen zin om ‘samen’ iets te doen. Qua intieme dingen is dat voor ons ook echt al 2/3 maanden geleden, omdat ik daar gewoon geen behoefte meer aan heb.
Ik heb van mezelf een beetje het gevoel alsof de verliefdheid weg is, k vind m hartstikke leuk en lief, maar ik heb het gevoel alsof hij nog wel verliefd is op mij maar ik hem elke keer met andere ogen aan kijk, en dat doet mijzelf echt pijn. Ik reageer deze frustratie ook op mijn collega’s af, waar ik op dit moment het liefste mee samen ben. Vandaag heb ik dit dus ook gedaan en daar voel ik me dus echt gesloopt over.
Verder gaat t met mijn familie ook slecht, wat ook nog meetelt. Ik heb t gevoel alsof ik mezelf een beetje aan het verliezen ben en een beetje in een andere wereld aan t stappen ben. Droom ook al weken over een andere jongen, waar ik ook gefrustreerd door raak. Het is een waggele boel en weet niet hoe ik t aan moet pakken. Van mezelf weet ik wel dat ik dit niet nog lang voor mezelf kan houden, want elke dag moet ik wel een keer wegdraaien omdat ik bijna uitbarst van t huilen.
Ik hoop dat iemand dit heeft gelezen en misschien advies heeft of iets in die richting😬
